Przeczytałem ten wywiad już po śmierci Mistrza. Niepokorny twórca, który nie uznaje półśrodków, wrażliwy, uwielbiający kobiety, w końcu ojciec. Miłośnik i twórca prymitywizmu. Zapatrzony w Nikifora. Jego obrazy można rozpoznać na „pierwszy rzut oka”. Jedną z ciekawszych informacji przekazanej w tej rozmowie było przyznanie się Dwurnika do tego, że nie wszystkie obrazy wiszące w galeriach podpisane przez niego są jego autorstwa. Ha! Ciekawe ile z prac wystawionych na wystawie w tarnobrzeskim Muzeum Historycznym takimi właśnie było?
Każdy, kto choć trochę jest wrażliwy na sztukę powinien ten wywiad przeczytać.
I teraz ciekawostka. Podczas wakacji w Gruzji zrobiłem sobie zdjęcie z pomnikiem artysty malarza o imieniu Niko Pirosmani. Też prymitywista a na czapce napisane cyrylicą „dwornik” (ros. dozorca). Malarz – prymitywista – Niko Pirosmani – dwornik – Dwurnik. Ok – może i pokrętne myślenie, ale dla mnie w porządku. 😉
Wyjątkowa książka. Świetny reportaż. Tym bardziej dziś, świeżo po obejrzeniu serialu „Czarnobyl”. Książka ta jest doskonałym dopełnieniem tego, co pokazano w serialu. Przedstawia nie tylko to co się wydarzyło w tzw. mikroskali, czyli w samym reaktorze i mieście: jak doszło do wybuchu, o zaniechaniach władz, co się działo w pierwszych chwilach, gdy do gaszenia pożaru skierowano strażaków. Brown pokazuje również i to, jakie były konsekwencje na całym świecie, ponieważ takie były skutki wybuchu – na skalę światową. Efekty wybuchu – zdrowotne, gospodarcze – odczuwalne są do dziś. Autorka napisała swój reportaż na podstawie tylko tego, do czego sama była w stanie dotrzeć – wyników badań, które przetrwały działania KGB, rozmów z badaczami i mieszkańcami Strefy. Odwiedziła bowiem Strefę Skażenia. Zatrucie dotarło niemal wszędzie – jeśli nie w postaci opadu radioaktywnego, to również w skażonej żywności, mięsie, skórach, itd… Informacja o 54 ofiarach jest grubo zaniżona. Zgodnie z odkryciami autorki faktyczna liczba ofiar sięgnęła 4,5 miliona! Oficjalnie nic się nie stało. Władze informowały o minimalnych dawkach promieniowania, które rzekomo nie miały żadnego wpływu na zdrowie. Mieszkańcy skażonych terenów byli traktowani jak obiekty badawcze. Nikt nie martwił się o ich zdrowie – najważniejsze była polityka. I co zaskakujące – taka działalność oficjeli była po obu stronach kurtyny – sowieci i zachodni badacze byli tutaj zgodni – nic się nie stało. Martwiono się tylko i wyłącznie o politykę.
